28 mei 2025: Groeipijn

Lang hier niks geschreven. Niet omdat er niks te melden was, integendeel, er was zoveel te melden dat ik steeds maar niet wist waar te beginnen. Soms ben ik bang dat ik in herhaling val, soms heb ik de rust niet, soms de tijd niet. Soms ben ik te emotioneel, te gefrustreerd, te gevoelig, soms weet ik zelf nog niet hoe ik het moet verwoorden. En het gaat snel. Alles gaat heel snel. En ze zeggen niet voor niks "time flies when you are having fun" (of de anekdote waardige "time flights when you are having fun" van een oud collega), want fun heeft de overhand, maar er is beslist ook nog veel pijn. En een wereld waarin pijn, ongemak, discomfort, onbalans niet aanwezig is, daar geloof ik niet in. Het zijn namelijk niet voor niets tegenovergestelden van geluk, gemak, comfort en balans. Ik denk dat het "goede" zijn waarde verliest als het vanzelfsprekend is. En daarom ben ik voorzichtig geworden met vanzelfsprekendheid. 

En ik heb deze blog de titel "Groeipijn" gegeven, omdat ik denk dat dat de beste omschrijving is voor de pijn die ik nu ervaar. Groeipijn komt vaak voor bij kinderen in een groeispurt; een fase waarin ze sneller groeien dan het lichaam kan bijhouden. Ik bevind me denk ik nu in een fase waarin mijn groei soms sneller gaat dan ik kan bevatten. In de afgelopen periode leer ik zoveel over mezelf en mijn leven en de beleving ervan dat het soms gewoon pijn doet om mijn verouderde identiteit van me af te schudden en de nieuwe te omarmen. Het is in een rap tempo afscheid nemen (en dus weer een vorm van rouw). Tegelijk is het een proces dat ik omarm, ondanks de pijn. Hoe meer ik leer hoe meer ruimte er vrij komt om nog meer te leren. Soms is dat op zich overweldigend, maar steeds opnieuw zorgt het voor groei. 

Enkele voorbeelden van wat er in de afgelopen periode (ruim genomen, dus vanaf de vorige keer dat ik schreef) onder andere heeft plaatsgevonden. 

Natuurlijk ben ik begonnen aan een nieuwe baan. Ik had het reuze naar mijn zin op Het Element als TOA Biologie, waar ik 1½ jaar eerder begon als onzekere weduwe. Daar zagen ze de potentie en kon ik alvast uitgroeien tot de beste versie van mezelf voor dat moment. Waar ik mijn identiteit als "vrouw van" en "Zeezoogdierverzorger" verloren was vond ik een uitgebreidere variant. Ik kon niet meer de "vrouw van" zijn, of de "zeezoogdierenverzorger" die ik wilde zijn, maar daarmee hield het leven niet opeens op. Ik leerde dat ik een veerkrachtige vrouw was, die kon buigen zonder te breken. Vanuit puin kun je ook weer opbouwen. Mijn oude identiteit was geen leugen, integendeel, de pijn van rouw is juist de pijn van iets los moeten laten waarvan je het graag nog vast had gehouden. Omdat het je houvast is, omdat (je denkt dat) het juist zo goed bij je past. Omdat je je identiteit eraan opgehangen hebt. Pas als je daarvan los móét komen, word je gedwongen te kijken of het niet andersom is. Zoals ik eerder schreef in "Ontweduwen". Mijn identiteit ìs niet "weduwe van", maar andersom, ik ben Séverine en 1 van hangertjes aan mijn identiteits kapstok is "weduwe van". 

Mijn hangertjes moesten gesorteerd en heringedeeld worden. Het hangertje "Séverine in het onderwijs" kwam erbij en door de fantastische collega's op Het Element, ontwikkelde dat hangertje zich. Langzaam durfde ik te geloven dat ik ondanks het instorten van de oude kapstok, de oude identiteit van mij, er ook ruimte was ontstaan voor uitbreiding. Durfde ik mezelf weer te laten groeien? Dat is buiten je comfortzone stappen, dat is jezelf weer kwetsbaar opstellen. Dat deed ik in de liefde, maar dat deed ik ook in mijn werk. Ik wilde dat doen onder de vleugels van mijn nieuwe, leuke onderwijscollega's die mij vertrouwen hadden gegeven. Maar de opleiding die ik voor ogen had, vereiste een andere school. En ik heb de stap genomen. Ik werd Docent Dier op het VMBO in Almere en dan zou ik ook daar een opleiding kunnen volgen voor mijn bevoegdheid. 

Dat daar wat groeipijn bij zou komen kijken had ik wel verwacht, maar dat het zo veel van me zou vragen was onverwacht. Ik had de lat voor mezelf hoog gelegd en de verwachting ten opzichte van de realiteit was op zijn zachtst gezegd nogal heftig. Voor de herfstvakantie bereikte mij de paniek over wat ik nu eigenlijk gedaan had. Een mooie relaxte baan in de buurt, met taken die lekker gekaderd waren en collega's die vertrouwd waren, had ik opgegeven voor wat voor mij één grote chaos ver buiten mijn comfortzone was. 

Daarnaast ging het in therapie ook in een rap tempo (vooruit, denk ik, maar zo voelde het niet). Opeens moest ik aan veel emoties het hoofd bieden, maar nu niet vanuit rust en vertrouwen, maar vanuit overleven. 

En dat gevoel kende ik maar al te goed. Dat gevoel zorgde voor paniek. Ik had mezelf zo voorgenomen; "Dit niet meer!". 

Dus moest ik in mijn paniekerige overleefgevoel, aan de slag met mezelf. Ik stel het me zo voor als dat je eerstejaars geneeskunde bent, de complete provincie Utrecht is zojuist ontploft er zijn duizenden gewonden met afgerukte ledematen en open wonden en jij moet ter plekke maar even leren hoe het vak in zijn werk gaat met echte mensen in een echte noodtoestand. 

In mijn onveilige, overleefstand, moest ik mijn assertieve zelf vinden... niet om het hoofd te bieden aan "makkelijke vertrouwde personen, die een tikkeltje assertiever zijn dan ik", maar gelijk aan de "eindbazen" die 0 grenzen respecteren en afgestudeerd zijn in "gaslighting". 

En tegelijk moest ik oppassen dat ik in dit kwetsbare leerproces niet tekort deed aan de mensen die me juist heel dierbaar zijn en nooit zo zouden behandelen. 

En soms is het verschil tussen "gevaar" en "ok" door mijn onzekerheid ook lastig te onderscheiden

De korte samenvatting is, ik ben nog steeds in dit leerproces en vind het leven behoorlijk ingewikkeld als het gaat om deze sociale omgang met mensen die mij raken in mijn kern. Want enerzijds wil ik door de juiste mensen juist dààr geraakt worden, want dat is de diepgang die ik wil voelen bij mensen die ik dichtbij wil hebben, die de groeipijn de moeite waard maken, omdat ik daarvan groei en ontwikkel en een beter mens word. Anderzijds maakt het me kwetsbaar voor mensen die mijn kern raken en daar hele andere bedoelingen mee hebben. Die me aantasten in wie ik ben en waar ik voor sta. Die me raken waar ik niet geraakt wil worden. 

"Zonder wrijving, geen glans!", zegt mijn fanstastisch steunende Verloofde vaak tegen me als ik mijn tranen over woede, frustratie, onmacht, vermoeiheid en overprikkeling bij hem -waar het veilig en beschermd is- laat gaan. En dat letterlijke "overflowen" dat vond zo vaak plaats dat ik ook dat eens wilde voorleggen aan mijn therapeute. Die overigens echt 1000 goede reviews verdiend, dus mocht je mij een leuker mens zijn gaan vinden, geef "Angelieke Stikkel" dan even een 5 sterren review op Google! "Voor het repareren van Seef" is voldoende 😜. 

Zij zei dat ze het zelf wel al wist, maar dat ik maar eens even wat testjes moest doen... 

Die waren overduidelijk; 89,8% HSP. Dus ben ik mez3lf eens even gaan inlezen over mijn nieuw verworven "aandoening"...

En er werd een hele hoop duidelijk. Mijn huilen is er niet door opgelost, integendeel nu ik weet dat het voor mij een LETTERLIJKE overstroming van emoties/ervaringen/prikkels is, hoef ik er van mezelf minder tegen te vechten. Ik weet echter nog niet hoe ik die overprikkeling kan voorkomen, dus de tranen zitten de laatste tijd vaak hoog en door er niet tegen te vechten zien steeds vaker mensen ze ook. Dat werkt natuurlijk averechts, want veel mensen schrikken ervan. Tranen, welke tranen dan ook (verdriet, frustratie, woede, overprikkeling, vermoeidheid, zowel mentaal als fysiek), moeten in de meeste gevallen "opgelost worden"... Alleen tranen van vreugde mogen er zijn. De rest wordt ongemakkelijk gevonden. En dat maakt het dus ook voor mij ongemakkelijk. Ik heb zo vaak de woorden gehoord en meegekregen dat "huilen niet helpt". Terwijl ik nu leer dat dat dus bullshit is. Huilen helpt mij dus wèl. Maar bij voorkeur verborgen, weg van mensen, onzichtbaar, want anders vinden mensen het ongemakkelijk. Dus probeer ik het weg te stoppen en te bewaren voor de veilige armen die me beschermen, terwijl ik mijzelf weer oplaad, herpak en reguleer. Soms zelfs door co-regulatie. Ook zoiets moois dat ik geleerd en ervaren heb. Co-regulatie is dat ik in mijn overflow aan emoties, terecht kan bij iemand die ik volledig vertrouw, die begrijpt wat er gebeurd en mij dichtbij stevig tegen zich aanhoud en mij daarmee de bescherming, rust en warmte geeft die ik op dat moment nodig heb om te ervaren dat mijn leven heus niet in gevaar is, maar dat ik een lading prikkels even kwijt moet. Hij voorkomt dat een slecht moment over gaat in een slechte dag of een paniekaanval. 

Ook weer groei dus. Leren wat mijn kern is, leren wat HSP is en leren hoe ik mezelf beter bescherm tegen overprikkeling. 

Wat wel jammer (of juist goed) is, is dat ik er pas achter kwam NADAT ik besloten had, dat als ik mijn nieuwe baan dan wel ècht een kans wilde geven, dat ik dan ook wel wilde leren om leraar te worden. 

Ik had mezelf tot de kerstvakantie gegeven om de nieuwe baan een kans te geven. Hoewel ik verzoop in het werk dat het me kost om het lesgeven zo te doen als ik me er prettig bij voel (flink voorbereiden op alle mogelijke scenario's), besloot ik toch te gaan studeren voor mijn lesbevoegdheid. De opleiding "Docent en kennismanager Groen" aan de Aeres Hogeschool Wageningen, maar dan Zij Instroom Beroep. Dus in een jaar. Ik zou starten in februari. Na de eerste dag van half negen tot zes, wist ik; "Dit gaat voor mij heel pittig worden!". Leren kan ik goed, maar naast mijn nog steeds erg nieuwe en daardoor zware baan, het huishouden en een gezin, slurpt het energie. Dat had ik van te voren al wel bedacht, maar het viel toch tegen. Ook daar kreeg ik te maken met een nieuwe sociale situatie. Een groep nieuwe mensen van 21 en bezig met afstuderen tot mijn leeftijd, in dezelfde situatie. Moeilijk, maar ik besloot daar mezelf gewoon eens te zijn. Geen zin meer in poppenkast om erbij te horen. Open, rauw, inclusief tranen en onzekerheid en eerlijkheid waarom en waaruit dit ontstaan is. En in het begin voelde ik me erg opgelaten; nog steeds vroeg ik me af wat anderen van me zouden vinden en was ik bang om erbuiten te vallen. Maar naar mijn idee is juist het tegendeel waar. Sommige klasgenoten zijn (ook in een opdracht waarbij dat van ons gevraagd werd) naar me toegekomen om me te vertellen dat ze die openheid en transparantie juist heel erg waarderen. Dat ze het knap vinden dat ik mijn emoties zo onder woorden kan brengen. Natuurlijk soms ongemakkelijk, maar nooit op een manier dat het ze zou weerhouden in het contact. Een prettige ervaring in deze fase van mijn leven. Mijn HSP kan een valkuil zijn, maar ook een kwaliteit. 

Nu dus leren hoe ik het als kwaliteit kan gebruiken, zonder in de valkuil te trappen. 

En dat gaat mij lukken, óók met alle intensieve dingen die er allemaal nog meer bij komen. Misschien verlies ik wat mensen, die mijn groei niet kunnen bijhouden (waarderen) en dat zal voor mij echt wel moeilijk zijn. Maar ik win ook! In het ontdekken van mensen die me toejuichen op dit pad, mensen die me ècht zien en van me houden om wie ik ben en niet om wie ik voor hun zou moeten zijn. En voor die mensen trek ik mijn regenjas uit, doe ik de muren naar beneden en zet ik de deuren open. 

Alleen nu gaat het een en ander nog vaak gepaard met wat ik dus noem "groeipijn". Leren wat bij me past en wat ik moet loslaten omdat het niet van mij is, leren "nee" zeggen, leren omgaan met "afwijzing", leren "ok" te zijn met "niet voldoen aan andermans eisen", leren omgaan met "gewoon goed is ook goed genoeg". Uitrusten van "people pleasing" en "perfectionisme". Ik moet kiezen voor "mijn eigen kern" en die omarmen. 

Klinkt "geitenwollensok", dan vind ik zelf ook, maar dat is dan weer de stempel die ik vind dat ik het moet geven, omdat ik bang ben dat mensen me "zweverig" vinden. Dus daar ga ik alweer 😉. 

Maar het is mijn groei, blijkbaar heb ik behoefte aan "geitenwollensok", dus geitenwollensok it is... 

Take it or leave it... 

X